Benim bir oğlum var.Adı Rüzgar,
Adını Rüzgar koydum, koydum ki onun gibi özgür olsun...
Kimseye hesap vermeden,
İstediği yerde, istediği zaman essin...
Bazen kızsın,köpürsün poyraz olsun...
Bazen sussun,durulsun meltem olsun...
Rüzgar'ı kucağıma verdiklerinde anladım,
Anladım ki herşey farklı artık bana...
Anladım ki benim artık kendi canımdan öte bir can var...
Anladım ki onun sacının teline dokunanın vah haline...
Tıpkı Berkin'in annesi gibi...
Benim hayallarim var...
Benim umutlarım var...
Mesela benim oğlum da uçurtma uçuracak...
Benim oğlum da okula gidecek...
Hatta belki de benim oğlum sporcu olacak...
Kimbilir sevdiceğiyle çıplak ayak çimenlere basacak.
Her ne olursa olsun benim oğlum hep çok mutlu olacak...
(biliyorum bu fotograf fotomontaj...olsun ben berkin'i boyle sevdim)
Ve benim oğlum da umarım bir gün "yalnızca bir ağaç be" demeyip onu canı pahasına korumak için böylesine gururlu bir mücadelenin içine dalacak...
Berkin'in annesinin de vardı hayalleri...
Hayaller toprağa gömüldü...
O da her sabah uyandığında yavrularının kokusunu içine çekip, şükrederdi....
O da her gün çocuklarını dualarla okula gönderirdi...
O da her zaman kuzularının eline diken batsa onlardan çok acırdı...
Ama bitti...
O yavrusunu kim olduğunu bilmediklerinden koruyamadı...
O yavrusunu öpüp koklayıp içine hapsedemedi...
O yavrusunu ekmek kavgasında kara toprağa armağan etii...
Berkin annesinin elini hiç istemeden bıraktı...
BERKİN NE OLUR BIRAKMA ANNENİN ELİNİ
"Annem" kelimesi hiç bu kadar acıklı olmadı...
"Oy kuzum oy" Berkin, kendi gibi küçük tabuta hiç yakışmadı...
Berkin'in annesi benim içimi dağladı...
Sen Bizim Hiç Unutmayacağımızsın...
Özlem Ögen Yurdakul
Posted via Blogaway
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder