Sabah kalkiyorum önce ona kahvaltı hazirliyorum.
Sonra zorla 5 sayfa kitap okutuyorum.
Hava kötü denize giremiyor diye hic hoşlanmadığım halde alışveriş merkezine gidiyorum.
Sonra bütün sitede bisiklet tepesinde peşınde koşuyorum.
Yetmiyor futbol sahasina gidip 2 saat başında bekliyorum.
Yırtik kot şort istiyormuş diye pazara gidip şort aliyorum.
Sonra dışarıda korkuyor diye bütün akşam içeride oturuyorum...
Peki ben bunlari niye yapiyorum? E anneyim de ondan be bir zahmet...
Benim kendi isteklerim ikinci planda.Neymis sahile inip yürüyüş yapacakmışım.
Hayallerim yok...Yokmuş gibi davraniyorum.Neymiş gezi programi yaparsam günlerce eve gelmezmişim.
Tutkularım pehhh...Neymiş tutku da neymiş düzen bozulurmuş...
Şikayet mi ediyorum? Nayir nolamaz nasla...Bir tek dileğim var mutlu ol yeter:)
Ama birazcık kendi hayatimi geri istiyorum be...Azicik...Isteyenin bir yüzü vermeyenin iki yüzü müydü neydi? En azindan artik 24 saat 7 gün annelikten kurtulabilmeliyim yani bir iş bulmaliyim di mi? Evet hep birlikte dua edelim mi lütfen edelim.Sonra gerisine bakariz yani hallederiz gibi sanki...
Sonra hayalmiş, tutkuymuş boşverelim. Onlar çok gerekli değil ki, ot gibi de yaşayabiliyor insan. Yaşamıyor mu Allah aşkına dürüst olun.Çoğumuz yaşamıyor muyuz? Özellikle de orta yaş civarlarinda gezen sevgili dostlarim. Büyük sehrin karmaşasinda kaybolan, sıradan hayatlarına sıkıca sarilan, düzen bozmaktan ödü kopan fedakar insanlariz biz. Daha önce yaptik yıne yapariz...Ha gayret.
Ama yine de çocuklarimizin mutluluğu herşeye değer. Bunu da anne olan anlar...Yalnzca anne olan!
